IV Niedziela Adwentu, Rok A – 21 grudnia 2025
EWANGELIA Z IV NIEDZIELI ADWENTU, ROK A
Jezus urodzi się z Maryi zaślubionej Józefowi, potomkowi Dawida
Słowa Ewangelii według Świętego Mateusza.
Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak.
Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie.
Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: «Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów». A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy „Bóg z nami”.
Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie.
Oto słowo Pańskie.
Mt 1, 18-24
Komentarz do Ewangelii
Pobożność Józefa
Józef był człowiekiem pobożnym, ale jego pobożność to nie są długie modlitwy, odmawiane na skrzyżowaniach ulic, żeby się ludziom pokazać; to nie są jałmużny, dawane tak, aby ludzie go chwalili; to nie jest także posępne oblicze w dniu postu, ale to prawdziwa troska o bliźniego. I wówczas, gdy w szczerości serca podejmuje decyzję, aby chronić Maryję, otrzymuje objawienie o Dziecku, które poczęło się w Jej łonie. Wiara i zaufanie do Boga natychmiast przejawia się „uczynieniem tak, jak anioł nakazał”. Józef ma szczególną misję względem Dziecka – ma nadać Mu imię. Jest w ten sposób zaproszony przez Boga do chronienia Jezusa, aby mógł On wypełnić misję, którą Ojciec dla Niego przewidział.
Józefie, proś za mężami i ojcami, aby na Twój wzór troszczyli się o swe współmałżonki, a swoje dzieci ochraniali i wychowywali w taki sposób, by mogły pełnić wolę Boga.
Rozważanie zaczerpnięte z Ewangelia 2025, ks. Maciej Warowny, Edycja Świętego Pawła
Patron tygodnia – 21 grudnia
bł. Piotr Friedhofen, zakonnik
Piotr Friedhofen urodził się 25 lutego 1819 roku w Weitersburgu koło Koblencji, w Niemczech. Był szóstym spośród siedmiorga dzieci Piotra i Anny Marii Klug. Gdy miał rok, zmarł jego tata. Nad dzieciństwem matczyną opiekę roztoczyła Anna Maria. Dzieci wzrastały w wierze i szacunku dla Kościoła. W wieku 9 lat stracił matkę. Choć był sierotą, nie był samotny. Nadszedł najważniejszy dzień jego życia – przystąpił do Pierwszej Komunii świętej. Maryję obrał za swoją matkę, a Boga za ojca. Oni prowadzili go przez ścieżki życia.
Chłopiec był bardzo samodzielny. Nauczył się fachu kominiarza, uzyskał odpowiedni dyplom i od 1834 roku zarabiał na życie. Miał wtedy zaledwie 15 lat. Jego siła brała się z częstego przyjmowania Jezusa w Eucharystii. Był bardzo pobożnym młodzieńcem. Martwiła go obojętność na sprawy Boże ówczesnej młodzieży, zwłaszcza zaniedbanej, opuszczonej, zostawionej samej sobie. Zaangażował się w działalność Stowarzyszenia św. Alojzego. Swoją postawą i głębokim umiłowaniem Mszy świętej dawał świadectwo prawdziwej wiary.
Zorganizował wiele wspólnot Stowarzyszenia w miejscowościach, w których pracował jako kominiarz. Pomagał młodym chłopcom i dziewczętom odnaleźć sens życia. Około 1845 r. wstąpił do nowicjatu redemptorystów w Wittem, w Holandii.
Cały ten czas dojrzewało w nim pragnienie jeszcze pełniejszego oddania się na służbę Bogu i potrzebującym. W 1850 roku założył, z pomocą Guglielmo Arnoldiego, Zgromadzenie Braci Miłosierdzia Maryi Wspomożycielki (z Trewiru). Rok później przenieśli swoją siedzibę do Koblencji. Jego członkowie nie przyjmowali święceń kapłańskich. Za główne zadanie nowego zgromadzenia Piotr uznał opiekę nad chorymi mężczyznami, zbyt ubogimi, by na siebie zarobić. Oficjalne zatwierdzenie konstytucji tej wspólnoty dokonało się już po śmierci założyciela w 1905 roku, decyzją papieża św. Piusa X (1903-1914).
Kominiarz Piotr zmarł w dniu 21 grudnia 1860 roku w Koblencji. Do grona błogosławionych wprowadził go w dniu 23 czerwca 1985 roku papież św. Jan Paweł II.
Z nauczania pasterzy diecezji opolskiej
Ku Kościołowi synodalnemu – Sześć kroków ku odnowie rodziny i parafii cz. 15.
4. Braterskie upomnienie
Potrzeba w naszych rodzinach, w kręgach bliskich nam osób, w relacjach: rodzice-dzieci, dziadkowie-wnuczki/wnuki, tak jak święta Anna w stosunku do Jezusa. Potrzeba właśnie takiego wychowywania. Ono musi wypływać z poczucia odpowiedzialności. Przecież to Bóg powierzył nam dzieci i wnuki, one są nam dane od Boga. A my musimy obudzić w sobie to ogromne poczucie odpowiedzialności i zająć się ich ukształtowaniem na przyszłe życie, aby wiedzieli, co to znaczy żyć po Bożemu i w przyszłości chcieli kontynuować takie życie. To trzeba im tłumaczyć, wyjaśniać katechizm i słowo Pańskie,
uczyć modlitwy, iść z nimi do świątyni, prowadzić za rękę, być takim pedagogiem prowadzącym za rękę do domu Ojca. Właśnie to najbardziej jesteśmy im winni. Chodzi o przekaz wiary, przekaz słowa Bożego, tego, co my wcześniej przyjęliśmy. Bo my też przyjęliśmy Dekalog i Ewangelię od naszych dziadków, od naszych rodziców. Stąd i nasza wiara. I tak tę wiarę trzeba dzisiaj budzić i przekazywać młodemu pokoleniu, stosując przy tym między innymi napominanie Pańskie. W Liście do Efezjan święty Paweł pisze mocne słowa, które w dzisiejszych uwarunkowaniach tym bardziej są aktualne: „A [wy], ojcowie, nie pobudzajcie do gniewu waszych dzieci, lecz wychowujcie je stosując karcenie i napominanie Pańskie!” (Ef 6, 4). To napominanie w imieniu Chrystusa należy stosować właśnie w trosce o dobro, o zbawienie naszych dzieci i wnuków, w trosce o realizację Ewangelii Chrystusa. Potrzeba, Kochani, aby nasze dzieci, nasze wnuki usłyszały słowa przygany, takiego upomnienia, czasem też w formie – powiedziałbym – trochę maryjnej. Kiedy Maryja z Józefem szukali Jezusa, to potem z niezwykłą delikatnością, ale też z zapytaniem zwrócili się do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił?” (Łk 2, 48). My znamy odpowiedź Jezusa. Chodziło niejako o obudzenie sumienia. I my też musimy różnymi formami próbować przekazywać wiarę, budzić ją, również stosując napomnienie i budząc, kształtując sumienie.
To wielkie zadanie. Trzeba i dziś w Kościele właśnie tego wzajemnego wychowywania się we wspólnocie poprzez braterskie upomnienie grzesznika, tym bardziej, gdy są to rzeczy gorszące. Nie możemy milczeć. I trzeba też w naszych rodzinach, w tych najmniejszych komórkach Kościoła – w rodzinach chrześcijańskich – troszczyć się o przekaz wiary, stosując też napominanie pańskie oraz budząc i kształtując sumienie.
Kochani, niech w tym wszystkim Boży Duch będzie dla Was światłem i mocą. Z całego serca tego Wam życzę. Trzeba to podjąć, bo jest to bardzo ważny krok w tym całym naszym prologu podjęcia drogi ku odnowie Kościoła. Niech Wam Bóg błogosławi: Ojciec, Syn i Duch Święty. Amen. Idźcie z Bogiem przez życie.
bp Andrzej Czaja
Pragniemy w tym czasie na nowo odkrywać, że każdy ochrzczony jest jednocześnie uczniem Jezusa i posłanym przez Niego misjonarzem. Bycie uczniem oznacza słuchanie Mistrza, wzrastanie w Jego szkole, życie modlitwą i sakramentami. Bycie misjonarzem oznacza dzielenie się otrzymanym darem wiary tam, gdzie zostaliśmy postawieni.
W kolejnych miesiącach roku zaprosimy Was do duchowej drogi „ucznia-misjonarza”. Najpierw będziemy zatrzymywać się przy Jezusie, naszym Mistrzu, ucząc się, co znaczy być Jego uczniem. Potem odkryjemy biblijne świadectwa powołania, nauczymy się słuchać Słowa i wchodzić w modlitwę. Zatrzymamy się przy Eucharystii, źródle misyjnej mocy. W drugiej części roku podejmiemy temat odpoczynku, życia we wspólnocie, roli rodziny, a na koniec misyjnego posłania do świata i budowania Królestwa Bożego w codzienności.
Niech ten rok stanie się dla nas wszystkich przestrzenią odnowy misyjnego zapału.
LISTOPAD / GRUDZIEŃ 2025 – W szkole Jezusa
30.11.2025 – Jezus naszym Mistrzem
07.12.2025 – Uczeń Jezusa, czyli kto…
14.12.2025 – Czego można nauczyć się w szkole Jezusa
21.12.25 – Formacja we wspólnocie Kościoła
28.12.25 – Zadania uczniów Jezusa
STYCZEŃ 2026 – Powołani…
Tu możesz posłuchać piosenki religijne: