Rzymskokatolicka Parafia św. Piotra i Pawła w Nowej Cerekwi – Parafia św. Piotra i Pawła w Nowej Cerekwi

XXII Niedziela Zwykła, Rok C – 31 sierpnia 2025

EWANGELIA Z XXII NIEDZIELI ZWYKŁEJ, ROK C

Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich:
«Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by przypadkiem ktoś znamienitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”, a wtedy musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce.
Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. A gdy przyjdzie ten, który cię zaprosił, powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”. I spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony».
Do tego zaś, który Go zaprosił, mówił także: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

Oto słowo Pańskie.

Łk 14, 1. 7-14

Komentarz do Ewangelii

Sztuka zajmowania ostatnich miejsc

Jedną z ważnych cech pokory jest pragnienie kochania, a ponieważ miłość jest darem, ten, kto kocha, zawsze chce obdarować swego bliźniego zaszczytnym miejscem przy stole lub posiłkiem, za który nie oczekuje wdzięczności. Pokora nie jest pogardą czy lekceważeniem samego siebie, lecz uznaniem konieczności kochania za najważniejszą zasadę relacji do drugiego człowieka.

Panie, naucz mnie kochać bliźnich. Daj mi pragnienie służenia im całą moją osobą, nie tylko tym, co posiadam, ale zwłaszcza tym, kim jestem.

Rozważanie zaczerpnięte z Ewangelia 2025, ks. Maciej Warowny, Edycja Świętego Pawła

Patron tygodnia – 31 sierpnia

Święty Rajmund Nonnat, kardynał

Rajmund ujrzał światło dzienne w Portell koło Barcelony (Hiszpania) w 1200 roku. Wyjęto go z łona matki, która poród przypłaciła życiem. Stąd jego łaciński przydomek Nonnatus – Nienarodzony. Około roku 1224 Rajmund wstąpił do niedawno założonego przez św. Piotra z Nolasco (+ 1258) Zakonu od Wykupu Niewolników (mercedariuszy). Rajmund nie tylko znał się osobiście z Założycielem zakonu, ale serdecznie się z nim przyjaźnił. Z całym też zapałem poświęcił się misji wykupywania chrześcijan z rąk Maurów. Arabowie traktowali podbitych chrześcijan jako niewolników. Tak było w Hiszpanii. Nadto jako korsarze na swoich okrętach czynili wypady z Afryki Północnej na wybrzeża Europy – zwłaszcza Hiszpanii, Francji, Sycylii i Włoch. Tam rabowali miasta i wsie, a ich mieszkańców uprowadzali ze sobą do niewoli. Chciwi jednak na pieniądze, chętnie ich odsprzedawali.

Św. Piotr z Nolasco wysłał Rajmunda do Rzymu, ażeby tam starał się o zatwierdzenie nowej rodziny zakonnej. W drodze powrotnej Rajmund popłynął do Afryki, do Algieru, by rozejrzeć się w sytuacji. Po powrocie do Hiszpanii zdał sprawę św. Piotrowi i zaczął zbierać pieniądze na wykup chrześcijan. Powrócił do Algieru i wykupił część niewolników. Zabrakło mu jednak pieniędzy na wykup pewnego chrześcijanina, który bardzo o to błagał. Kiedy Arabowie nie chcieli się zgodzić na słowo, że pieniądze zostaną za niego uiszczone, Rajmund sam oddał się w niewolę, byle tylko nieszczęśliwego wypuszczono na wolność. Tak też się stało. Rajmundowi ówczesnym okrutnym zwyczajem przebito wargi tak, by mógł otwierać usta tylko dla przyjęcia pokarmu, a nogi skuto mu łańcuchem. Chrześcijanie na widok takiego bohaterstwa utwierdzili się jeszcze bardziej w wierności dla Chrystusa, chociaż nęcono ich wolnością i zaszczytami, jeśli wyrzekną się wiary. U muzułmanów zaś ten heroiczny czyn Rajmunda wzbudził podziw. Wieść o tym niezwykłym wypadku rozeszła się po Europie. Rychło też zebrano pieniądze i wykupiono Rajmunda. Papież Grzegorz IX zaprosił go do Rzymu i mianował kardynałem (1239). Rajmund jednak był już u kresu sił. Nadto dołączyła się febra i Rajmund zmarł 31 sierpnia 1240 roku.

Pochowany został w kościółku św. Mikołaja w Barcelonie. Bóg wsławił jego grób tak licznymi cudami, że stał się on głośnym sanktuarium. Dopiero jednak papież Aleksander VII w 1657 roku wpisał Rajmunda do Martyrologium Rzymskiego, a bł. Innocenty XI (+ 1689) jego święto rozszerzył na cały Kościół. Św. Rajmund Nonnat jest uważany za patrona położnych.

Z nauczania pasterzy diecezji opolskiej

Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 144.

Na podstawie tej myśli bł. Jana Pawła II mówi się dziś o czterech przymiotach „Kościoła domowego”, którymi są: głęboka, żywa więź (komunia) miłości naturalnej i nadprzyrodzonej łącząca wszystkich członków rodziny w węższym i szerszym kręgu; prawdziwe ukierunkowanie rodziny na służenie życiu w sensie fizycznym i duchowym, a więc na rodzenie nowych jednostek ludzkich oraz formowanie ich osobowości według zasad Ewangelii; przyczynianie się do autentycznego rozwoju społeczeństwa, a nawet całej ludzkości; owocne uczestniczenie w życiu Kościoła na płaszczyźnie jego misji prorockiej, kapłańskiej i królewskiej.

Rodzina, która nie posiada jeszcze w pełni owych przymiotów, ale dzięki korzystaniu ze środków zbawczych, wykazuje tendencję do ich dalszego rozwoju, może być uznana za „Kościół domowy” w pełnym znaczeniu tego słowa.

Wniosek końcowy

Niewątpliwie fundamentem rodziny jako „Kościoła domowego” jest sakrament małżeństwa. Sprawia on, że rodzina jest żywą komórką Kościoła i ma możliwość urzeczywistniania się jako wspólnota zbawiająca, co ma ogromne znaczenie dla wzrostu Kościoła i realizacji jego zbawczego posłannictwa. W tej perspektywie realizacja kościelności, tak wielorako uwarunkowana, jawi się jako zasadnicze zadanie każdej rodziny chrześcijańskiej. Podjęcie go oznacza konkretną formą katechumenatu, czyli wdrażania młodego pokolenia w chrześcijaństwo. Musi nam więc bardzo zależeć na tym, by nasze rodziny stawały się coraz bardziej „niejako domowymi Kościołami”.

bp Andrzej Czaja

1 grudnia 2024 roku w Kościele w Polsce rozpoczyna się nowy rok duszpasterski pod hasłem „Pielgrzymi Nadziei”.

W Roku Jubileuszowym zapraszamy Państwa do wyjątkowej pielgrzymki. Przez pierwsze miesiące roku towarzyszyć nam będą „Pielgrzymi Nadziei” Nowego Testamentu, święci naszych czasów. Kolejne miesiące będą konkretnymi podpowiedziami jak wyruszyć w drogę i samemu stać się „pielgrzymem nadziei” we współczesnym świecie.

Zapraszamy do wspólnego pielgrzymowania. PROSZĘ „KLIKNĄĆ” WYBRANY TEMAT:

W drodze do Betlejem (grudzień)

01.12.2024 – Pielgrzymi nadziei – przygoda życia

08.12.2024 – Zgoda na nieoczekiwane – Zwiastowanie

15.12.2024 – Zaufanie pomimo… – Św. Józef

22.12.2024 – Miało być inaczej…-Betlejem

29.12.2024 – Bóg prowadzi – u żłóbka Pana

Pielgrzymi Galilei (styczeń)

05.01.2025 – Pan Bóg zaprasza – św. Piotr

12.01.2025 – Pan uzdrawia – kobieta cierpiąca na krwotok

19.01.2025 – Pan szuka – zagubiona owca

26.01.2025 – Pan karmi – obfitość chleba