Rzymskokatolicka Parafia św. Piotra i Pawła w Nowej Cerekwi – Parafia św. Piotra i Pawła w Nowej Cerekwi

IV Niedziela Wielkiego Postu – Rok C, 30 marca 2025

EWANGELIA Z IV NIEDZIELI WIELKIEGO POSTU, ROK C

Przypowieść o synu marnotrawnym

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi».
Opowiedział im wtedy następującą przypowieść:
«Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: „Ojcze, daj mi część własności, która na mnie przypada”. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swoją własność, żyjąc rozrzutnie.
A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie, i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał na służbę do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola, żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał.
Wtedy zastanowił się i rzekł: „Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu przymieram głodem. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mnie choćby jednym z twoich najemników”. Zabrał się więc i poszedł do swojego ojca.
A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: „Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Niebu i wobec ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem”.
Lecz ojciec powiedział do swoich sług: „Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi! Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i weselić się, ponieważ ten syn mój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”. I zaczęli się weselić.
Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: „Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego”.
Rozgniewał się na to i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedział ojcu: „Oto tyle lat ci służę i nie przekroczyłem nigdy twojego nakazu; ale mnie nigdy nie dałeś koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę”.
Lecz on mu odpowiedział: „Moje dziecko, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko, co moje, do ciebie należy. A trzeba było weselić się i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się”».

Oto słowo Pańskie.

Łk 15, 1-3.11-32

Komentarz do Ewangelii

Co powiedzieć grzesznikowi?

Z niezwykłą łatwością, a czasami i z niemałą satysfakcją potępiamy naszych bliźnich za ich słabości, błędy czy ewidentne grzechy. Natomiast Jezus w obliczu grzeszników mówi o uwiedzeniu przez zło, egoizm czy chęć życia po swojemu. A człowiek uwiedziony przede wszystkim musi otworzyć oczy, zobaczyć prawdę o swej sytuacji, aby dostrzec drogi ratunku. Dlatego przypowieść o miłosiernym ojcu nie tylko ukazuje prawdziwe oblicze Boga, ale jest także zaproszeniem dla każdego z nas, aby zagubionym i uwiedzionym przez grzech ukazywać Boże miłosierdzie i by wszystkich grzeszników wzywać do powrotu do Ojca.

Boże, w obliczu grzechu bliźniego lub mojego własnego, nie daj mi nigdy wątpić w Twoje miłosierdzie. Oddal ode mnie pokusę Judasza, który nie uwierzył w możliwość powrotu.

Rozważanie zaczerpnięte z Ewangelia 2025, ks. Maciej Warowny, Edycja Świętego Pawła

Patron tygodnia – 2 kwietnia

Święty Franciszek z Paoli, pustelnik

Franciszek urodził się 27 marca 1416 r. w Paoli we Włoszech. Pochodził z ubogiej, ale głęboko religijnej rodziny. Rodzice wyprosili sobie syna żarliwą modlitwą do św. Franciszka z Asyżu. W podzięce dali więc synowi imię Franciszek. Spełniając uczyniony ślub, oddali go do klasztoru franciszkanów, kiedy Franciszek miał zaledwie 12 lat. Nie wiadomo, dlaczego Franciszek już po roku opuścił klasztor w S. Marco Argentano i wrócił do domu. Gdy miał 13 lat, odbył ze swymi rodzicami pielgrzymkę po najsławniejszych wówczas sanktuariach Włoch: Asyżu, Monte Cassino, Loreto, Monte Luco koło Spoleto i Rzymie. W Wiecznym Mieście pełen smutku patrzył na przepych duchowieństwa. Kiedy pewnego dnia ujrzał przejeżdżającego we wspaniałej karocy w otoczeniu licznej służby kard. Juliana Cezarini, zawołał na głos oburzony, że nie ma w tym ani śladu ewangelicznego ubóstwa. Wtedy kardynał zatrzymał się i odpowiedział chłopcu, że nie czyni tego z pychy, ale że taki jest powszechny zwyczaj, iż dygnitarze świeccy i kościelni jadą w odpowiedniej dla ich godności oprawie. Po powrocie do Paoli Franciszek założył w pobliżu miasta pustelnię i oddał się w niej bardzo surowemu życiu. Powoli zaczęli do niego dołączać uczniowie i tak powstała nowa rodzina zakonna braci „najmniejszych” – „minimitów” (Ordo Fratrum Minimorum – OM). Do trzech ślubów zakonnych dołączył Franciszek ślub czwarty: zachowania przez całe życie postu od mięsa i nabiału. Obecnie do rodziny zakonnej eremitów św. Franciszka należą minimici, minimitki oraz tercjarze minimiccy. Pan Bóg obdarzył Franciszka darem czynienia cudów. Miał m.in. wskrzesić Mikołaja, syna swojej siostry Brygidy. Podanie głosi, że kiedy statek nie chciał zabrać go na Sycylię, gdzie miał założyć nowy klasztor, przepłynął z Italii na tę wyspę na swoim płaszczu. W ikonografii, związanej z Franciszkiem, legenda ta ma silne odbicie. Dzięki sławie świętości życia i cudów mnożyły się także fundacje nowych klasztorów w Europie. O wielkim mężu dowiedział się także król francuski, Ludwik XI, kiedy był ciężko chory, i zaprosił go do siebie w nadziei, że Franciszek go uzdrowi. Na żądanie papieża Sykstusa IV Franciszek udał się do Paryża. Nie uzdrowił wprawdzie króla, ale przysposobił go do chrześcijańskiej śmierci, tak że na jego ręku spokojnie oddał ducha Bogu (1483). Z tej okazji skorzystał Franciszek i także na ziemi francuskiej założył kilka klasztorów swojego zakonu. Regułę, którą ułożył, w roku 1493 zatwierdził papież Aleksander VI. Franciszek został doradcą Karola VIII. Jako asceta wzorował się na doświadczeniach ojców pustyni. Zmarł 2 kwietnia 1507 r. w Plessis-les-Tours we Francji. Jego beatyfikacji dokonał w roku 1513 papież Leon X. Ten sam papież w sześć lat później wyniósł go również do chwały świętych (1519). W 1943 roku papież Pius XII proklamował św. Franciszka z Paoli patronem marynarzy włoskich. Uważany jest także za patrona grzeszników powracających do Pana Boga, skazanych na śmierć i umierających.

Z nauczania pasterzy diecezji opolskiej

Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 122.

Zadanie wyjaśniania i interpretacji apostolskiego depozytu wiary spoczywa nade wszystko na Nauczycielskim Urzędzie Kościoła. Mieli tego świadomość Apostołowie, dlatego posługę stołu przekazali diakonom, aby oddać się posłudze Bożego słowa. Magisterium Kościoła stwierdza, czy dana prawda jest objawiona i wyjaśnia, jak ją należy rozumieć, a także w jakim stopniu zobowiązuje wiernego do przyjęcia i kierowania się nią w życiu. Niepodważalne kryterium poprawnej wykładni depozytu wiary stanowi Pismo św. To znaczy, że nie mamy żadnego prawa do tego, by je modyfikować. Natomiast podstawowa zasada interpretacji depozytu wiary brzmi: każdą treść trzeba rozpatrywać w jej związku z całością prawd wiary, zwracając przy tym uwagę na hierarchię tych prawd (por. DE 11).

Natomiast obowiązkiem każdego wiernego jest rzetelne zapoznanie się z depozytem wiary apostolskiej. Chodzi o przyswojenie sobie treści poszczególnych artykułów wiary i wynikających z nich konsekwencji oraz ich ciągłe zgłębianie. Wielką pomocą w realizacji tego zadania jest Katechizm Kościoła Katolickiego i dzieło katechizacji w Kościele. W ramach przeżywania Roku Wiary, papież Benedykt XVI apelował o większe zainteresowanie się katechizmem i katechizacją, zwłaszcza katechizacją dla dorosłych.

Podsumowanie

Nie ulega wątpliwości, że jedność, świętość, powszechność i apostolskość stanowią w Kościele konkretny wyraz Bożej łaskawości, są Bożymi darami konstytutywnymi dla Kościoła. Jako takie obligują każdego z nas do stałej troski o widzialną jedność między nami, do kształtowania świętego życia i podejmowania dzieła ewangelizacji, poczynając od domowników, oraz do zgłębiania i strzeżenia apostolskiego dziedzictwa wiary. Nikogo z tych zadań nie można zwolnić i nikomu z nas nie można ich lekceważyć. Stanowią konkretny wkład w budowanie Kościoła i postęp w naszym podążaniu drogą do nieba.

bp Andrzej Czaja

1 grudnia 2024 roku w Kościele w Polsce rozpoczyna się nowy rok duszpasterski pod hasłem „Pielgrzymi Nadziei”.

W Roku Jubileuszowym zapraszamy Państwa do wyjątkowej pielgrzymki. Przez pierwsze miesiące roku towarzyszyć nam będą „Pielgrzymi Nadziei” Nowego Testamentu, święci naszych czasów. Kolejne miesiące będą konkretnymi podpowiedziami jak wyruszyć w drogę i samemu stać się „pielgrzymem nadziei” we współczesnym świecie.

Zapraszamy do wspólnego pielgrzymowania. PROSZĘ „KLIKNĄĆ” WYBRANY TEMAT:

W drodze do Betlejem (grudzień)

01.12.2024 – Pielgrzymi nadziei – przygoda życia

08.12.2024 – Zgoda na nieoczekiwane – Zwiastowanie

15.12.2024 – Zaufanie pomimo… – Św. Józef

22.12.2024 – Miało być inaczej…-Betlejem

29.12.2024 – Bóg prowadzi – u żłóbka Pana

Pielgrzymi Galilei (styczeń)

05.01.2025 – Pan Bóg zaprasza – św. Piotr

12.01.2025 – Pan uzdrawia – kobieta cierpiąca na krwotok

19.01.2025 – Pan szuka – zagubiona owca

26.01.2025 – Pan karmi – obfitość chleba