IV Niedziela Wielkanocna – Rok B, 21 kwietnia 2024 r.
EWANGELIA Z IV NIEDZIELI WIELKANOCNEJ, ROK B
Jezus jest dobrym pasterzem
Słowa Ewangelii według Świętego Jana
Jezus powiedział: «Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa irozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.
Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej zagrody. I te muszę przyprowadzić, i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz.
Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja sam z siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca».
Oto słowo Pańskie.
J 10, 11-18
Komentarz do Ewangelii
Dobry Pasterz
Czwarta niedziela Wielkanocna jest nazywana niedzielą Dobrego Pasterza. Dobry pasterz ma wyjątkowe cechy: zna swoje owce, poświęca za nie życie i gromadzi je w jednej owczarni. Przeciwieństwem pasterza jest najemnik. Nic go nie łączy z owcami, nie jest ani ich właścicielem, ani pasterzem. Wobec nadchodzącego zagrożenia ucieka, bo nie zależy mu na dobru owiec. Pan Jezus identyfikuje się z dobrym pasterzem. Owcami jesteśmy my, wszyscy ludzie, za których Jezus oddaje swoje życie. Jego śmierć na krzyżu, przynosząca zbawienie, nie jest wynikiem jakiejś konieczności ani dziełem przypadku, ale jest aktem ofiarowania się z miłości. Taka jest wspólna wola Ojca i Syna, aby przyprowadzić wszystkich do zbawienia.
Panie Jezu, Dobry Pasterzu, który mnie znasz i kochasz, pomimo mojej słabości i grzechów powierzam się Twojej opiece. Prowadź, dokąd zechcesz, ufam Twojej miłosnej woli. Amen.
Rozważanie zaczerpnięte z Ewangelia 2024, o. Andrzej Kiejza OFMCap, Edycja Świętego Pawła
Patron tygodnia – 28 kwietnia
św. Joanna Beretta Molla
Joanna Beretta Molla była przedostatnim, dwunastym dzieckiem Alberta i Marii. Urodziła się w Magencie, niedaleko Mediolanu, w 1922 r. Dom, w którym rosła, pełen był miłości i wiary. Dzieci razem z matką codziennie modliły się i chodziły na Mszę św.
W 1942 r. Joanna rozpoczęła studia medyczne. Niestety również w tym roku, jedno po drugim, w odstępie zaledwie czterech miesięcy umarli jej rodzice. Żywa wiara i zaufanie Bogu nie pozwoliły na pogrążenie się w rozpaczy osieroconemu rodzeństwu. Studiując, Joanna podjęła intensywną pracę w szeregach Akcji Katolickiej i Stowarzyszeniu św. Wincentego a Paulo. Głosiła katechezy dla dziewcząt. Z zachowanych do dziś jej notatek z tego okresu przebija ogromna dojrzałość wiary i odpowiedzialność za każde słowo. Jej siostra i dwóch braci wybrało drogę zakonnego powołania. Joanna też miała taki zamiar, ale stan zdrowia jej na to nie pozwalał. Chciała zostać misjonarką.
Po uzyskaniu dyplomu z medycyny i chirurgii w 1949 r. na Uniwersytecie w Pawii, otworzyła klinikę medyczną w Mesero (koło Magenty). W kolejnym roku zrobiła specjalizację z pediatrii na uniwersytecie w Mediolanie, gdzie później prowadziła swoją praktykę lekarską.
W 1951 r. po raz pierwszy przypadkowo spotkała inżyniera Piotra Mollę. Kolejne spotkanie nastąpiło trzy lata później. Od tego czasu byli już nierozłączni. Kochali się bardzo, byli sobą zauroczeni. Wiedzieli, że chcą być ze sobą na zawsze. Snuli plany założenia rodziny otwartej na Boga i Jemu uległej. Na dziesięć dni przed ślubem Joanna pisała do Piotra: „Chciałabym, aby nasza nowa rodzina mogła się stać jakby wieczernikiem zjednoczonym wokół Jezusa”.
24 września 1955 r. Joanna i Piotr wzięli ślub. Byli ludźmi pracowitymi, ale pogodnymi i szczęśliwymi. Cechowała ich rzetelność i uczciwość. Starali się spędzać razem jak najwięcej czasu. Chodzili po górach, jeździli na nartach, lubili koncerty i przedstawienia teatralne. Joanna interesowała się modą, przeglądała nowe żurnale. Była elegancką i zadbaną kobietą. Umiała prowadzić samochód, co w tamtych czasach nie było częste wśród kobiet.
Państwo Molla chcieli mieć dużo dzieci. Rok po ślubie, w 1956 r., urodził się Pierluigi. W 1957 r. przyszła na świat Maria Zita, a dwa lata później – Laura. W 1962 r. miało urodzić się kolejne dziecko. We wrześniu 1961 r., pod koniec drugiego miesiąca ciąży, okazało się, że w macicy Joanny rozwinął się włókniak, który zagrażał rozwijającemu się płodowi i życiu matki. Mimo wskazań medycznych do przerwania ciąży, Joanna zdecydowała się donosić ją do końca. Wiedziała, zwłaszcza jako lekarz, że stan jest poważny. Zdawała sobie sprawę z grożącego niebezpieczeństwa. Od początku stanowczo domagała się ratowania życia dziecka za wszelką cenę. Operacja usunięcia włókniaka udała się, dziecko mogło rosnąć bez przeszkód, ale stan zdrowia matki pogorszył się. Był to trudny czas dla całej rodziny. Mimo gorących modlitw o ocalenie matki i dziecka, Bóg zdecydował inaczej. 20 kwietnia 1962 r., w Wielki Piątek, Joanna przyjechała do szpitala. Nazajutrz rano urodziła zdrową, piękną córeczkę, ale sama znalazła się w agonii. Tydzień później – 28 kwietnia 1962 r. zmarła. Oddała swoje życie za dziecko, by mogło się bezpiecznie urodzić. Miała niecałe 40 lat. Przez siedem lat była mężatką. Pozostawiła męża i czworo małych dzieci. Mąż, rodzina, przyjaciele, ale też pacjenci, którym służyła, zapamiętali ją jako dobrą i delikatną kobietę.
Mąż po jej śmierci powiedział: „Aby zrozumieć jej decyzję, trzeba pamiętać o jej głębokim przeświadczeniu – jako matki i jako lekarza – że dziecko, które w sobie nosiła, było istotą, która miała takie same prawa, jak pozostałe dzieci, chociaż od jego poczęcia upłynęły zaledwie dwa miesiące”.
Św. Jan Paweł II beatyfikował Joannę podczas Światowego Roku Rodziny 24 kwietnia 1994 r., a kanonizował ją dziesięć lat później – 16 maja 2004 r. Na uroczystej Mszy św. byli obecni m.in. mąż Joanny i najmłodsza córka – Joanna Emanuela. Relikwie św. Joanny Molla znajdują się w wielu kościołach na całym świecie. W Polsce są też w wielu parafiach, bo święta ta cieszy się u nas dużym kultem.
Z nauczania pasterzy diecezji opolskiej
Wierzę w Kościół – katechezy o Domu Bożym dla nas cz. 74.
To znaczy, że o odrębności stanu świeckich stanowi tzw. świecki charakter (indoles saecularis) ich posługi. Z woli Bożej pozostają w świecie, czyli nie przez przypadek, ani z braku powołania do rzeczy wyższych, lecz zgodnie z zamiarem Boga stanowią odrębny stan w Kościele, stan życia i uświęcania się w świecie.
Ich pozostawanie w świecie polega na realizacji w zwykłych warunkach świata powszechnego powołania do świętości, pośród obowiązków życia rodzinnego i społecznego. Poprzez pracę zawodową i zaangażowanie społeczno-polityczne mają dogłębnie wchodzić w sprawy doczesne i kształtować oblicze świata. Mają uświęcać doczesność i wprowadzać w nią wartości Ewangelii, czyli uświęcać świat od wewnątrz. Dzieło uświęcenia świata jest jakby ich domeną. Są bowiem takie miejsca i okoliczności, w których tylko dzięki ich pomocy łaska Boża może być przekazywana, a Kościół może stawać się solą ziemi i światłem dla świata (por. KK 33).
Od czasu Soboru Watykańskiego II mówi się zazwyczaj o apostolstwie świeckich, które oznacza ich sposób uczestnictwa w zbawczej misji Kościoła i określoną formę jego realizacji. Uzdalnia doń i zobowiązuje przyjęcie sakramentów inicjacji chrześcijańskiej (por. ChL 14), otrzymane charyzmaty (por. DA 3), a wielu świeckich także sakrament małżeństwa, który konkretyzuje ich powołanie i sposób realizacji.
bp Andrzej Czaja
Program duszpasterski – materiały dla rodzin
3 grudnia 2023 roku w Kościele w Polsce rozpoczyna się nowy rok duszpasterski pod hasłem „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”.
W tym roku chcemy bliżej przyjrzeć się różnym powołaniom w Kościele, doświadczyć tego, że wszyscy jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni, że dzięki naszej różnorodności możemy się uzupełniać i wzajemnie sobie służyć tym, co każdy z nas otrzymał. Ufamy, że dzięki proponowanym materiałom każdy z nas na nowo odkryje swoje powołanie i charyzmaty, wyraźniej zobaczy jakie zadania i funkcje w Kościele wyznaczył Pan Bóg każdemu z nas. Odkryjemy swoją niepowtarzalność, a jednocześnie niezbędność w Bożym planie zbawienia.
„Materiały dla rodzin” Programu Duszpasterskiego Komisji Duszpasterstwa KEP są formą katechezy, przeznaczonej do indywidualnej/rodzinnej formacji świeckich. Rozważania przygotowane są na każdą niedzielę roku, zaś miesiące wyznaczają kolejne tematy rozważań.
Każda katecheza mieści się na jednej stronie i składa się z trzech części:
1) nauczania Kościoła – w tym roku fragmenty w dużej mierze pochodzą z dokumentów Soboru Watykańskiego II;
2) katechezy na dany temat;
3) zdań proponowanych dla rodzin, które mają poszerzyć prezentowany temat lub są propozycją praktycznego zastosowania przedstawionych treści.
Zapraszamy do aktywnej realizacji Programu Duszpasterskiego: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”.
ZAPRASZAMY DO ZAPOZNANIA SIĘ Z PRZYGOTOWANYMI MATERIAŁAMI KLIKAJĄC W PONIŻSZE PLIKI:
grudzień 2023 – Kościół jest Wspólnotą
03.12.2023 – Skąd wziął się Kościół
10.12.2023 – Trójca Święta źródłem i wzorem dla Kościoła
17.12.2023 – Idziemy wspólnie. Duch Święty działa w Kościele
24.12.2023 – Katolik na miarę XXI wieku
31.12.2023 – Aby wybierać mądrze… O rozeznawaniu w Kościele
styczeń 2024 – Przez chrzest wchodzę do Kościoła
07.01.2024 – Przez chrzest staję się Dzieckiem Boga
14.01.2024 – Jestem znakiem dla świata. Tożsamość chrześcijanina
21.01.2024 – Moje przywileje wynikające z chrztu
28.01.2024 – Moje obowiązki wynikające z chrztu
luty 2024 – Włączam się w życie Boże
04.02.2024 – Piszę do Ciebie list…
11.02.2024 – Źródło życia w radości
18.02.2024 – Listwa zasilająca
25.02.2024 – Kto jest właścicielem tego ogrodu
marzec 2024 – Rok Liturgiczny buduje wspólnotę
31.03.2024 – Czas w ciągu roku
kwiecień 2024 – Kapłani we wspólnocie Kościoła
07.04.2024 – Upodobnienie się do Chrystusa w miłości pasterskiej
14.04.2024 – Głoszenie Słowa Bożego i sprawowanie sakramentów
21.04.2024 – Przynależność do Kościoła lokalnego
28.04.2024 – Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni za powołania
Na wesoło 
– Ile krzyży było na świątyni Salomona ?
– Wtedy nie było jeszcze krzyży
Tu możesz posłuchać piosenki religijne: